Чаму для кнігі выбраная назва «Каменнае сэрца» сам аўтар у адным з інтэрв'ю каментуе так:
«Каменным сэрцам» у «Маладым фронце» называлі «амэрыканку» — турму КДБ. Гэта маленькая турма ў параўнанні з гіганцкімі турмамі, як у Жодзіне, на «Валадарцы» ці Акрэсціна. У турме КДБ усяго 18 камэр, яны пялёсткамі разыходзяцца ад круглага цэнтру, дзе ходзіць канваір. Да таго ж турма знаходзіцца ў самым цэнтры Менску. Там чутно, як б’юць званы Петрапаўлаўскага сабора, Катэдры, Ратушы. Нават чуваць, як ходзяць цягнікі ў мэтро — «амэрыканка» стаіць ня толькі на лініі мэтро, але, мне падаецца, небеспадстаўна сцвярджаюць, што мэтро злучанае з падваламі турмы. Уначы, калі горад заціхае, прыкладаеш вуха да нараў і чуеш, як ідуць апошнія цягнікі мэтро.
Так што, з аднаго боку, гэта вобраз. З другога боку, каменнае сэрца — у тых, хто саджае ў турму беларусаў. З трэцяга боку, толькі ў турме ты разумееш, як тваё сэрца закамянела на волі. Таму што мы вучымся быць чэрствымі, мы вучымся не прапускаць праз сэрца многія падзеі, якія адбываюцца на волі. У турме — па-іншаму. У турме сэрца пачынае набываць нармальныя ўласцівасці — як напісана ў Бібліі, «забяру ў вас сэрца каменнае і дам вам сэрца з плоці» — каб вы проста адчувалі. Для мяне як чалавека веруючага тое, што ты трапляеш у турму, — гэта такое папушчэнне божае, Бог для чагосьці гэта робіць, каб ты адчуў штосьці такое, чаго не адчуеш на волі, зразумеў нешта, пабыў сам-насам з Богам, урэшце. У турму ня хочацца, але я ведаю, што кожная турэмная адседка — гэта такое своеасаблівае дабраславенне. Таму гэта сэрца.
Ясна, што калі ты сядзіш — ты думаеш, у тым ліку і пра каханне. Маё каханне да будучай жонкі развівалася і ў «амэрыканцы», і ў спэцкамэндатуры ў Купліне. І як толькі я выйшаў на волю, адразу ж і ажаніўся.
Так што гэтая кніга — ня толькі турэмная дакумэнталістыка, гэта — турэмная лірыка.